Jaargang 18, nummer 3

Al in de vijftiende eeuw waren loterijen in Nederland een populair middel om fondsen te werven voor de stadskas. Met de opbrengsten kwamen voorzieningen tot stand voor noden waar de overheid (nog) geen rol voor zichzelf zag, zoals de zorg voor weduwen en wezen en het aanleggen van polders. Geen wonder dat Nederland al jaren in de mondiale geeftoptien staat.

Het kabinet heeft enige tijd geleden aangekondigd om in 2017 nieuwe loterij-initiatieven toe te willen laten. Waarom het dit zo snel wil veranderen en tot welke verbetering dat moet leiden is onduidelijk. Het zou betekenen dat Nederland als eerste en enige land in Europa zijn loterijmarkt openstelt voor buitenlandse aanbieders. Daardoor ontstaat de mogelijkheid dat buitenlandse, grote gokconcerns de Nederlandse markt overspoelen. Want de Nederlandse loterijen zijn groot in fondsenwerven, als loterij zijn zij internationaal bezien piepklein. En dus kwetsbaarder dan het lijkt.

In een achterstandswijk van Rotterdam staat een basisschool waar 90 procent van de kinderen in groep 7 en 8 al eens in aanraking is geweest met de politie. “Wat doet u met uw handtas,” werd er als eerste aan Marian Eberson gevraagd toen zij op werkbezoek was. “Mijn handtas?” vroeg ze verbaasd, waarna haar werd medegedeeld dat het verstandig was deze in een kluis te doen, omdat de kans groot was dat ze anders de school zonder telefoon of portemonnee zou verlaten.

In nummer 100 van Vakblad Fondsenwerving lieten we vorig jaar overtuigend zien dat de wereld van de werving de afgelopen pakweg vijftien jaar ingrijpend is veranderd. In de jaren negentig en het eerste deel van de jaren nul konden veel instellingen voor het merendeel van hun inkomsten vertrouwen op direct mail, telefonische werving en straat- en huis-aan-huiswerving. Hoewel deze drie wervingsmethoden nog altijd een belangrijk deel van de inkomsten genereren, vervullen ze niet meer de rol die ze aanvankelijk hadden.