Jaargang 16, nummer 9

De wolven huilen en vanuit de media zou je zo maar de indruk kunnen krijgen dat heel Nederland mee huilt. Schande, dat we er niet van op aan kunnen dat accountants hun werk goed doen, ervoor zorgen dat bedrijven en instellingen correcte cijfers presenteren en gesjoemel en/of fraude aan het licht brengen! Schande, dat besturen van goede doelen uit 'graaiers' bestaan, dat op die manier maar een fractie van de ingezamelde gelden naar het goede doel zelf gaat en schande, dat boekhouders en penningmeesters de kans krijgen er met de kas vandoor te gaan! En zo zijn er nog wel meer geluiden te horen. Maar waar ligt de waarheid?

Als we schrijven over keurmerken en validatiestelsels, zoeken we doorgaans de analyse en de argumenten. Maar je kunt ook van een wat meer filosofische kant kijken, naar wat het goede doel - als merk - aanmoet met een keurmerk.

Stichting GeefGratis vocht een tweeënhalfjaar durende strijd uit met de Belastingdienst, voor het terugkrijgen van de anbistatus. Onlangs boekte ze een belangrijke overwinning bij het gerechtshof te ’s-Hertogenbosch. De uitspraak is van belang voor alle goede doelen in Nederland.

Wij fondsenwervers laten door ons werk zien dat wij betrokken mensen zijn. Bijvoorbeeld betrokken bij onze aarde waarvan we leven en eten en drinken. En we zijn ons ervan bewust dat we voor ons voortbestaan die aarde ook moeten koesteren en verzorgen. Duurzaamheid noemen we dat.